Tribaneco kaj movado

Post lerni esperanton, mi aliĝis al la junularo grupo pro du gravaj kialoj: tiutempe mi estis junulo 15-jara, kaj ne konis aliajn esperantistojn ekster tiu rondeto.

Tial granda estis mia surprizo kiam, du jaroj poste, mi eksciis pri la ekzisto de alia raso de esperantistoj kiu loĝis sur nia sama planedo. Temis, kompreneble, pri la breĵnevanoj, grupo formita de ne pli ol dek maljunuloj kiuj nomis sin la Meksika Esperanto-Federacio.

Ili faris nenion krom kunsidi ĉiun 15-an de decembro ĉe iu kafejo, kaj paroli pri la nova sento kaj la sankta revo de l’ homaro. Ho, jes, ili ja havis poŝtkeston, kiu dum multaj jaroj estis la sola indico de la ekzisto de esperanto en nia lando.

Nu, eble mi troigas. Ekzistis kompreneble la junulara grupo. Tiu ĉi kunvenis trifoje semajne en oficejo pruntita de iu registara instanco. Sed du jaroj post mia aliĝo, okazis registaro-ŝanĝo (kompreneble post demokrata balotado k.t.p.) kaj la junulara grupo perdis sian sidejon, ĉar la nova registaro forviŝis la pruntantan instancon el sia strukturo (fakte, ĝi estis kunfandita en pli grandan kaj pli ambician kulturan organismon).

Mi devas konfesi ke, en tiu ĉi punkto de l’ rakonto, mi jam forgesis kion mi celis per ĝi. Sed ĉiukaze, mi kredas ke de la tiama situacio oni povus eltiri lecionon por la nuntempo.

Unue estas la fakto ke esperantistoj ekzistas, sed ke ili estas disigitaj, ne malmultfoje nerepacigeble batalantaj unu kontraŭ la alia (ĉikaze, multe pli taŭgas singularo ol pluralo ĉar, bedaŭrinde, niaj nombroj estas magraj). Antaŭ jaroj, kiam mi aktivis kiel ĝenerala sekretario de MEF kaj UEA kutimis sendi liston de individuaj membroj, min ĉiam surprizigis trovi tie multajn nekonatajn nomojn: eble 50 aŭ 60 membroj de UEA ekzistis en lando kies asocio neniam havis pli ol 20. Stranga mistero.

Alia fakto estas iu speciala karaktero de la esperanto-movado en Meksiko. Ĉiu instruanto ŝajnas tribestro ĵaluze protektante siajn lernantojn de eksteraj influoj. Oni ja instruas kaj disvastigas la lingvon, sed la novaj rekrutoj eble neniam aŭdas pri la ekzisto de MEF, nek pri la aliaj triboj. Mi ne citos ekzemplojn por ne impresi kiel etanima, sed mi de jaroj aŭdas pri la amasaj kursoj organizataj en fama universitato de la ĉefurbo, sed ĝis nun nek unu el tiuj lernantoj estas alproksimiĝinta al la asocio.

Kompreneble, restas le ebleco ke por la ĵus rekrutitaj pacaj batalantoj, ni, la veteranoj, ĉu MEF-anoj aŭ ne, reprezentas la breĵnevan reĝimon, kaj tial ili deziras nenion komunan kun la asocio. Se tiu estas la kialo de ilia indiferenteco, kion ili devus fari estas detronigi nin kaj starigi novan etapon de la esperanto-movado en Meksiko.