La gazetaro kaj ni

Esperanto estas tiom neglektata de la ĝenerala publiko, kaj speciale de la gazetaro, ke ĉiu informo, komento aŭ simpla aludo al ĝi vekas aŭ entuziasmon aŭ skandalon inter la pacaj batalantoj.

Kompreneble, tio okazas plej ofte kiam temas pri niaj “publikaj” gravuloj, t.e., tiuj samideanoj kiuj iel sukcesis trapasi la familian rondon kaj iĝis konataj de la neesperantistaro.

Ekzemple, antaŭ kelkaj tagoj, Reinhard Selten, “nia” nura Nobel-premiito, parolis ante la Eŭropa Parlamento, pledante pro la lernado de esperanto, kiel vojo plifortigi la eŭropan identecon.

Liaj vortoj estis priskribitaj, prikomentitaj, diskutitaj kaj eĉ kritikitaj en gazetoj, ĵurnaloj, forumoj kaj ĉiu ajn klaĉejo de nia Verda Planedo. La problemo? Ŝajne, d-ro Selten rekomendis ke esperanto estu lernata kiel “unua” lingvo, antaŭ ol la ŝtata lingvo.

Tio kompreneble estas en franka kontraŭstaro kun la rolo de “dua lingvo” por ĉiuj al kiu ni aspiras por esperanto. Sed eĉ la fakto ke esperanto estu la lingva bazo de la eŭropa identeco estas diskutinda. Kio pri la aliaj kontinentoj? Kion diros amerikanoj, afrikanoj, azianoj kaj oceanianoj pri la europcentrismo de tiu nocio?

Krome, restas alia problemo: ĉu d-ro Selten vere diris kion oni diras ke li diris? La gazetaraj komunikoj estas konfuzaj kaj ne ĉiuj aludas al esperanto. Kaj li mem, almenaŭ ĝis mia scio, ne estas klariginta kion li vere diris.

Ĉiukaze, la vera temo ne estas kion vere diris d-ro Selten sed la bruo, eksplodo kaj skandalo kreitaj surbaze de liaj vortoj. Ke li parolis pri esperanto antaŭ la Eŭropa Parlamento estas simpla fakto kiu neniel afektos la antaŭeniĝon de la lingvo. La parlamentanoj ne aplikos lian proponon, la gazetaro baldaŭ forgesos liajn (miskomprenitajn) vortojn, la Tero daŭre turniĝos, sed la kolegaro restos engaĝita en la harfenda disk(p)utado pri la veraj vortoj, la vera senco, la vera celo kaj intenco de liaj vortoj.

Ĝis, kompreneble, alia afero aperos sur la scenejo.