La rostado, ve, kreis tioman fumon —akran kaj pikantan— ke ĉiuj ĉeestantoj estis devigataj eliri el la domo por spiri la freŝan aeron de l’ ĝardeno. Tiel finiĝis miaj klopodoj kuiri manĝaĵojn kreskitajn de mi mem en mia horto.
Tial mi praktike forgesis la arbeton. Nur de foj’ al fojo, iu najbaro petis permeson rikolti kelkajn kapsikojn por fari “saŭceton”, kiel li diris. Mi neniam avertis lin pri la pikanteco de tiuj inferaj legomoj sed, siavice, li neniam plendis. Sed antaŭ kelkaj semajnoj, kun granda surprizo mi vidis ke la arbeto ne plus estis en ĝia angulo. Anstataŭ estis malgranda fosaĵo, kiel spuro de ĝia multjara ĉeesto en mia ĝardeno.
Mi faris mensan noton por demandi al ĝardenisto kio okazis al la arbeto, sed iel mi ĉiam forgesis la aferon kiam mi vidis s-ron Bartolo, la afabla kaj maljuna ĝardenisto.
Iun matenon, mi memoris la aferon kaj decidis iri en tiu sama momento demandi al s-ro Bartolo pri mia kapsik-arbeto. Sed elirinte el la domo, kion mi unue vidis ĉe la angulo de l’ ĝardeno, estis la arbeto. Ne la originala, sed evidente temis prio iu nova, ŝosita el la malaperinta arbeto.
Por mi, tio sufiĉis por solvi ĉiujn dubojn: la ĝardenisto elradikigis mian arbeton, plantis ĝin aliloke kaj, kiam venis la tempo, replantis ŝoson en mian ĝardenon por kompensi la ŝtelon.
Mi ne estas kverelema homo, nek ŝatas skandali pro trivialaĵoj. Nun mi havas mian arbeton (kiun mi cetere ne profitas) kaj la ĝardenisto —aŭ la najbarulo kiu ŝatas kuiri saŭcon, mi ne certas kiu— havas ankaŭ sian arbeton. Kial plendi?
No hay comentarios:
Publicar un comentario