Moderna fabelo

Kiam blogisto malhavas temon, tiu ĉi povas troviĝi praktike ĉie, nur se li malfermas la okulojn kaj rigardas sen antaŭjuĝoj kion okazas en lia ĉirkaŭaĵo. La problemo aperas kiam la ĉirkaŭaĵo estas tre, tre malproksima de la esperanto-universo, kiel okazas ĉe mi. Jes, nuntempe mia nura kontakto kun la diligenta kolegaro estas pere de iu disendolisto, kiu senĉese bombardas min per mesaĝoj pri nova kurso kun kvin gelernantoj en Sudokcidenta Friponio, anonco de la vortoj favore al nia lingvo eldiritaj de la subsekretario pri Tritikaj Aferoj de lando perdita en la kvina infero, por ne paroli de la konstanta memreklamado de la unua akolito de la Granda Spamisto.

Tial mi ĝojis legante la mesaĝon pri la okazaĵoj rilate la retpaĝon de la Venezuela Esperanto-Asocio. Certe, tio iel reeĥis kion mi mem travivis pasintan jaron, sed pri tio mi parolos en alia blogaĵo. Mi limigos tiun ĉi noton al tio kio okazis al la pacaj batalantoj de Venezuelo.

La respondeculo de la venezuela retpaĝo (esperanto-ve.org) estis s-ro Víctor Silver, kiu verŝajne ne ŝatis kunlaboron de aliaj en sia tasko. Kaj, kiel ĉiam okazas, li finfine laciĝis kaj forlasis la retpaĝon. Fakte, laŭdire, li kabeis. Oh, jes, li kabeis kaj ne volis transdoni la kontrolon de la retpaĝo al iu alia verda familiano. Tiel, VEA perdis sian ĉeeston en la Reto. Sed, kiel ni scias dank' al niaj lecionoj pri fiziko, en tiu ĉi universo nenio kreiĝas, nenio detruiĝas: nur sanĝiĝas de manoj. Obeante tiun leĝon, la retpaĝo de VEA ne malaperis, ĝi simple estis dediĉita al vendado de Viagra.

Ĉu ekzistas metaforo en tiu ĉi okazaĵo? Estingi retpaĝon pri esperanto por allumigi anoncon pri Viagra estas vera simbolo de niaj modernaj tempoj. Forgesi pri la bela sonĝo de l' homaro por vendi sekspilolojn klare reprezentas la problemojn kiujn alfrontas nia diligenta kolegaro. Ja estas multe pli facile (kaj plezurige!) kolporti miraklan kachelpanton ol disvastigi utopian lingvon.

---

Tiuj kiuj bezonas helpon, povas viziti la novan paĝon kiu, tre signifoplene, estas en la angla.

Malfacila demando

Unu el la grandaj misteroj de la esperanto-mondo estas la kialo persono lernas la lingvon. Kial oni lernas lingvon kiun ne uzos? Aŭ, alie dirite, kiel oni uzos la ligvon lernitan? Ne nur esperanton, kompreneble, sed ĉiun ajn alian lingvon. Eternaj komencantoj estas ofte kritikataj en nia medio; sed tio ne estas fenomeno ekskluziva de Esperantio: ĝi aperas ankaŭ en aliaj lingvoj. Tiel, mi konas multajn personojn kiuj, post jaroj da lernado de la angla lingvo, apenaŭ kapablas diri kelkajn salutvortojn; ili ne kuraĝas legi anglalingvan verkon, des malpli spekti filmon rekte en la angla, sen subtitoloj, ĉar scias ke nenion komprenos.

Mi ne remaĉos ĉi tie la argumenton ke, se ili estus dediĉintaj tiun saman tempon al lernado de esperanto, ili jam kapablus esprimi sin flue kaj libere: tion scias ĉiu leganto, kaj estas eĉ ero de la plej baza finvenkista propagando. Ne, kion mi celas estas ke la fenomeno de eternaj komencantoj etendiĝas al ĉiuj lingvoj (kaj fakte, ankaŭ al ĉiuj studobjektoj) kaj esperantistoj ne devas honti pro tio.

Sed la demando restas: kial lerni lingvon? Aŭ pli precize: kial lerni lingvon kiun ni ne uzos? Jes, ja estas malfacile por la ordinara esperantisto praktiki la lingvon en la persona komunikado, sed tio pli kaj pli ofte perdas sian signifon dank' al la moderna teknologio, kiu ebligas voĉan komunikadon eĉ inter loĝantoj de foraj landoj. Krome, ni ĉiam havis librojn kaj revuojn por legi, por ne paroli pri la nuntempaj eblecoj de Interreto.

La unua demando kiun mi starigus al baza kursano, estus kial li volas lerni esperanton. Certe, ĉies respondon estos persona kaj povos esti tre malsimila al la aliaj. Sed se ni scius kion serĉas persono kiu alproksimiĝas al esperanto, estus pli facile ke li atingu la deziratan rezulton.